Artiest info
Website
Myspace
OSPEL - 05/05/12

In Ospel hebben ze een fijne neus voor nieuw talent. Dé ontdekking van Moulin Blues, editie 2012, is wat ons betreft Trampled Under Foot, een trio uit Kansas, bestaande uit Nick, Kris en Danielle Schnebelen. De mannen spelen gitaar en drums, en hun zus Danielle zingt en speelt bas. Meer moet dat soms echt niet zijn, getuige de lovende en uitzinnige reacties tijdens en na het optreden. Wij troffen de sympathieke Amerikanen na hun optreden in hun trailer, en hadden een zéér fijne babbel met de familie Schnebelen. Over muzikale invloeden, de belangrijkheid van familie op tournee, en de emoties van de blues. Trampled Under Foot moet je in de gaten houden, want volgens ons gaan ze nog potten breken!

Wie koos de naam van de groep?
Nick - Danielle en Kris kwamen met het Led Zeppelinlied op de proppen. Iedereen vond het direct een goed idee. En toen besloten we ook de titel in drie te splitsen, omdat we zelf met drie zijn. En het anagram TUF (= though) was ook wel heel toepasselijk, vonden we.

Wat vond je van de show in Ospel?
Danielle – Echt geweldig, de show was vliegensvlug voorbij. Voor ik het wist, zaten we aan het laatste lied. Het was héél leuk!

Wat is het verschil tussen touren in de VS en in Europa?
Danielle - In de VS rijden we zelf. De één rijdt terwijl de anderen slapen. Maar hier hebben we een chauffeur, dus we kunnen rustig zitten en genieten. Da's een heel groot verschil.

Jullie spelen al zo'n 10 jaar samen. Altijd samen op weg, dat moet wel spanningen geven. Zijn er geen sappige anecdotes die je wilt delen? 
Danielle – Niet echt, want eigenlijk gaat het er momenteel veel rustiger aan toe dan vroeger. Ik denk dat we nu het juiste ritme te pakken hebben. We zijn de laatste jaren allemaal enorm geëvolueerd als persoon, ouder én rustiger geworden.

Is er dan echt niks te vertellen?
Kris – Misschien dit: vroeger reden we in een pick-up, iedereen samen. In een auto zonder airco. En als het warm is, is het veel gemakkelijker om op elkaars zenuwen te werken. Daar moet ik geen tekeningetje bijmaken zeker (lacht)?

Danielle, waarom heb je besloten basgitaar te leren spelen?
Omdat we op die manier Trampled Under Foot in de familie konden houden, zonder buitenstaanders. Ik heb vroeger nog saxofoon en gitaar gespeeld, dus ik kende de basisakkoorden wel. Maar ik had nog nooit over basgitaar nagedacht, totdat besproken werd om in Trampled Under Foot met ons drietjes verder te doen. En ik moet zeggen, ik vind bas wel héél leuk.

Door wie zijn jullie beïnvloed op muzikaal vlak?
Danielle – Op zanggebied is mijn moeder (Lisa Swedlund) zeker een grote invloed. Maar ook Etta James en Bonnie Raitt staan op het lijstje. En wat basgitaar betreft, vind ik Willie Dixon echt super, en John Paul Jones is natuurlijk nog zo'n grote invloed.
Kris - Voor mij zeker en vast John Bonham. Maar natuurlijk ook onze ouders, want er was altijd muziek in huis, met al die muzikanten die in- en uitliepen. En wat ik ook leuk vind is old style swingdrummen.
Nick – Ik hou van veel verschillende gitaristen. Onze vader was een geweldige gitarist, met een heel eigen stijl. Zijn grote voorbeeld is ook mijn grote voorbeeld, nl Johnny Winter. Maar ook Muddy Waters, BB King en Albert Collins vind ik exceptioneel.  

Danielle, ik vind dat je soms als Caroline Wonderland klinkt.
Dat vind ik een heel groot compliment, heel erg bedankt! Ze is een geweldige artiste, met een heel unieke stijl. Veel mensen zeggen dat ze op Janis Joplin lijkt, maar daar ben ik het niet echt mee eens.

In 'Goodbye'  klink je wel heel somber.
Ik heb dat lied geschreven tijdens een heel emotionele periode, ik zat middenin een scheiding. Onze producer, Tony Braunagel, heeft me enorm goed geholpen. 'Goodbye' is 's nachts geschreven, ik zat heel alleen op mijn bed. Het was geen gemakkelijke tijd.
Eén ding kan je wel over de blues zeggen, het is eerlijke muziek, vol echte emotie. De mensen merken het meteen als je doet alsof. Dus probeer ik te schrijven over wat ik ken en meemaak.
Ik heb ook Wrong side of the blues geschreven. Op muzikaal gebied is dat meer Bonnie Raitt-achtig, met die funky groove. Het is eigenlijk een lied over beslissingen, waar je naartoe wil, en waar je wil eindigen in je leven. Niemand wil aan de verkeerde kant eindigen. Maar soms is dat wel zo, en veel mensen kunnen zich in dit lied terugvinden.

In She's long, tall and gone hebben jullie met Kim Wilson gewerkt. Hoe is dat gebeurd?
Nick – We hebben niet samen opgenomen, hij kwam gewoon op een avond naar de studio. Het was echt geweldig, hij had maar 2 takes nodig.
Spijtig genoeg konden we deze keer geen tijd samen doorbrengen, maar in het verleden hebben we al een paar keer in Europa op hetzelfde festival gestaan. Ik ontmoette hem in Notodden in 2009. Ik wist wel wie hij was, maar ik wist niet wie hij ECHT was, en zodoende was ik niet geïntimideerd. We hebben toen wat gebabbeld. Hij heeft ook in een heel klein stadje ten zuiden van Kansas City gewoond, nl Appleton City, terwijl wij ook van een klein stadje afkomstig zijn, niet zo ver daar vandaan. En we kwamen elkaar pas tegen in het verre Noorwegen, stel je voor!
Later hebben we nog eens samengespeeld in Kansas City, en ook op een festival in Zwitserland. Dus toen de producer hem vroeg of hij iets wou inspelen, was hij direct akkoord.

Vind je het niet spijtig dat je er niet bij was?
Nick – Nee, want hij is zo goed, hij heeft onze hulp niet nodig!
Kris – En toen we de volgende dag in de studio kwamen, was het al in kannen en kruiken. Maar het leek wel alsof hij samen met ons in de studio was.

The fool is een echt Delta Blues lied, en ook donkerder dan de rest van de cd. Was de bijdrage van Mike Finnigan heel belangrijk?
Nick – Inderdaad, dat was zo, en dat was echt wat ik wou! Toen ik wist dat Mike op dit lied zou meespelen, wou ik een 'Voodoo Chile' sfeer scheppen. En daar is hij ook echt wel in geslaagd. Het was heel donker en sfeervol.

Have a real good time is een echte 'feelgood' song. Kunnen jullie dit even verduidelijken?
Danielle – Nick heeft het geschreven. De producer vond dat we een lied nodig hadden over de fans, en over het onderweg zijn. En wat Mike Finnigan ermee gedaan heeft, met die hele gospel vibe, vinden we allemaal te gek!
Nick – Het is inderdaad een echte feelgood song, en gaat voornamelijk over onze avonturen in Noorwegen. Een ander lied van ons, 'Evening Train' gaat ook over rondreizen.
Maar het bleek niet zo simpel om 'Have a real good time' op te nemen, want het was nog niet helemaal af toen we de studio indoken. Maar toen kwam opeens alles samen, en lukte het toch!
Danielle – Kris begint met de intro van 'Rock 'n Roll', nog zo'n Led Zeppelinlied. Da's wel grappig, want soms spelen we 'Rock 'n Roll' live. En dus, als Kris begint te spelen, denken de fans 'Ha Led Zeppelin', maar nee, het is 'Have a real good time' (lacht).

Evil Train en It would be nice werden door jullie vader geschreven. Heeft hij deze liedjes ooit zelf opgenomen? 
Danielle – De groep van onze ouders (Little Eva & The Works) toerde vooral rond in het begin van de jaren 90. Ze hebben ook een cd opgenomen, 'Tasty Blues'. 'It would be nice' staat daarop, maar dan wel op de manier die onze vader voor ogen had, veel vlugger en upbeat, met een funkgroove. Door het te vertragen is er meer aandacht voor de tekst, het gevoel van alleen gelaten te zijn. Spijtig genoeg heb ik het nooit samen met hem kunnen spelen.
En wat Evil Train betreft: hij heeft een paar van zijn akoestische liedjes opgenomen vlak voor hij stierf, en ik denk dat het lied wel op die opnames staat, maar zeker niet op 'Tasty Blues'. 

Wat zou hij van jullie versies denken?
Danielle – Ik denk wel dat hij 'Evil Train' leuk zou vinden, maar hij zou ook zeggen 'dat het niet is zoals hij het schreef, zo traag'.
Nick – Andere mensen in Kansas hebben het ook al gecoverd, maar ik vind onze versie toch wel beter. We hebben er ook andere instrumenten bijgehaald, en op het eind, wanneer het lied 'vertrekt', dat is helemaal onze eigen toevoeging. Ik denk wel dat hij dat leuk zou vinden. Veel van het gitaarwerk is trouwens zoals hij het deed. Niet helemaal hetzelfde natuurlijk, maar de melodie is dezelfde. Dus ik denk wel dat hij het zou appreciëren.

Schrijven jullie samen? Of apart?
Danielle – Eigenlijk beide. We zijn momenteel heel veel aan het spelen, dus we repeteren niet zoveel. Maar ik heb meestal zo'n 75% klaar van een lied, en dan werken we de rest samen af. Op de laatste cd schreven we meer samen dan vroeger. Zowel Nick als ik hebben onze eigen thema's, en dit is de eerste cd waarop we echt samenwerkten, en elkaar hielpen om de liedjes af te werken. Het was een heel andere ervaring dan vroeger, het schrijven en het opnemen. Ik weet nog dat ik de eerste dag in de studio enorm geïntimideerd was, omdat al die grote namen er waren. Tony Braunagel treedt op met Robert Cray en heeft getourd met Etta James! En onze technicus is de gitarist van Bonnie Raitt! Maar na die eerste dag waren we al volop aan het grappenmaken, en toen voelde ik me veel meer op mijn gemak.

Laatste vraag: jullie speelden ook een cover van 'Killing Floor' vandaag. Zijn jullie Howlin' Wolf fans?
Nick – Ik probeer een groezeligere manier van zingen uit, dus de donkere kant van Howlin' Wolf is zeker interessant. En ik vind zijn no nonsense aanpak zeer aanstekelijk!

Kathy Van Peteghem